Dit is alweer mijn laatste blogpost! Over 1 week vlieg ik naar huis en zit mijn reis erop. In deze post vertel ik over het constructieproject, mijn weekend in Chitwan en wat ik mijn laatste week ga doen.

Op zaterdag 18 november kwam ik met de bus terug van Pokhara in Kathmandu. Die maandag erop startte ik het constructieproject met 6 anderen. Het constructieproject is op dit moment het bouwen van een nieuw KAT-centre, dus de straathondenopvang. Het gebouw waar ze nu in zitten wordt gehuurd en over 2,5 maand loopt hun huurcontract af dus willen ze op zoek naar iets permanents. Het stuk land wat ze daarvoor hebben gekozen is niet echt top: het ligt op een helling dus moeten er hele diepe funderingen worden gegraven omdat anders bij een aardbeving alles naar beneden stort. Daarnaast loopt er een waterbron onder de grond dus verzakt de grond nogal snel. Maar goed, de grond is al gekocht dus moet er iets mee gebeuren. Over 2,5 maand loopt hun huurcontract af en dan moet er dus iets staan zodat de honden daarnaartoe kunnen verhuizen. Helaas gaat het niet zo snel: de funderingen zijn gebouwd en de grond is plat gemaakt, verder is er nog niks gebeurd. Hier is al een maand over gedaan dus ik denk dat er wel met zekerheid gezegd kan worden dat het niet op tijd af komt. Maar laten we hopen van wel!
Constructie begon elke dag om 8:30. Om 8:00 werden we met het busje van the Green Lion, onze organisatie, opgehaald en naar de KAT-centre gebracht. Het laatste stuk moesten we lopen omdat de weg nogal onherbergzaam was. Het enige wat we eigenlijk de hele dag deden was scheppen, kruiwagens rijden en stenen tillen. Om 12:30 liepen we naar het oude KAT-centre terug voor de lunch en dan was de dag al voorbij. Daar was ik wel blij mee want het werk was super vermoeiend, veel meer nog dan het Gibbon project of het straathondenproject. Op woensdag werden we gevraagd om een lokale hondenopvang op te ruimen dus gingen we niet naar de 'normale' constructieplek. De hondenopvang was helemaal op, het bestuur was vertrokken, er was geen geld meer en de enige mensen die er nog rondlopen waren 2 vrouwen die bang waren voor de honden en ze aan kettingen deden uit angst. Ze waren echt de slechtste dierenverzorgers ooit, niet alleen in de zin dat ze gemeen tegen ze waren, maar ook dat ze gewoon slecht waren in hun werk. Gelukkig komen er nieuwe mensen die de opvang over gaan nemen. Tot die tijd konden ze wel wat hulp gebruiken dus kwamen wij opruimen. Er was 1 grote kooi achterin waar 10 honden zaten, allemaal gered uit de bergen rond Mount Everest waar ze zouden worden gedood door de lokale bevolking. Gelukkig konden ze net op tijd worden gered en kwamen ze hierheen, wachtend op adoptie. Hun kooi was echt enorm vies. Overal lag poep en plas en een heleboel troep, waaronder schoenen, tassen, een bijl, plastic potten met dode plantjes, stukken metaal, bierflesjes... echt van alles! Na een paar uur werken was dat gelukkig opgeruimd en hoefden we alleen nog de wei bij de koeien (want die waren daar ook) op te ruimen. Daar was het nog veel erger: er lagen zelfs schedels en botten van dieren die daar waren overleden! Ook dat hebben we zo goed als we konden opgeruimd.
De volgende dag gingen we weer terug naar constructie. De dag begon al slecht met een lekke band van het busje, maar die dag werd nog veel slechter. We waren pas een halfuur aan het werk toen een van de vrijwilligers, Ida, flauw viel toen ze net naast een klif stond en toen zo naar beneden op een paar stenen viel. Iedereen kwam er meteen op af om haar te helpen en na 10 minuten was er al een ambulance van de KAT-centre. Een hondenambulance dus, niet een gewone. Ida had heel veel last van haar nek en helaas voor haar moesten we met de auto over het onherbergzame stuk weg. Dat was denk ik de pijnlijkste rit van haar leven, zo sneu! Gelukkig waren we al snel in het ziekenhuis en na een CT-scan, röntgen, echo en MRI bleek ze oké te zijn. Onze dag was helaas toen wel klaar. De volgende dag zijn we ook niet naar constructie gaan maar bij haar op bezoek in het ziekenhuis, want ze moest daar nog een paar dagen blijven.

Die zaterdag ging ik met een ander Nederlands meisje, Marthe, naar Chitwan. Wij dachten dat om 7:00 de bus vertrok, want zo laat vertrekken de meeste bussen. Dus om 6:30 vertrokken we met het busje van onze organisatie naar et busstation. Helaas, de bus was al om 6:30 vertrokken en we hadden hem dus gemist. Gelukkig was er nog een bus die naar Chitwan ging, maar die zat wel al helemaal vol dus moesten we voorin bij de buschauffeur in een hokje zitten. Wat een hel was die rit! Geen airco, geen rugleuning, geen beenruimte, en met z'n zevenen 8 uur in een klein hokje over een enorme hobbelweg. Ook erg fijn was dat we naast de voorruit zaten maar we hadden geen gordels of iets dergelijks dus als we een ongeluk zouden krijgen zouden wij recht door de voorruit gekatapulteerd worden. Fijn! Wonder boven wonder hebben we de rit overleefd en om 15:00 waren we in Chitwan. Het hotel haalde ons met een jeep op van het busstation en bracht ons naar het hotel, dat vlak naast het natuurpark lag.
Chitwan is een enorm natuurpark in het zuiden van Nepal. Het is ongeveer 1000 m2, ongeveer even groot als de Veluwe in Nederland. Het park bestaat uit jungle, graslanden, rivieren en riviervlaktes. Er zijn ontzettend veel verschillende diersoorten te vinden. Zo zijn er bijvoorbeeld meer dan 350 vogelsoorten en 19 soorten slangen, waaronder pythons en cobra's. En er zijn zelfs tijgers te vinden, en meer dan 600 neushoorns!
Ons hotel lag dus vlak naast het National Park, volgens de kaart in het centrum van het dorp wat daarnaast lag. Nou, centrum... ik weet niet of er überhaupt een centrum was in dat dorp maar ons hotel lag er zeker niet in! In het hele dorp waren er ontzettend veel hotels, maar ik heb maar 2 restaurants gezien en verder niks om te doen. Gelukkig gingen we de volgende dag een jungle hike doen. Het hotel zei nadrukkelijk: geen rode of gele kleding, dat schrikt de dieren af. Raad eens wat ik mee had... een rood en een geel t-shirt en een rode trui. Handig! Gelukkig kon ik kleding lenen van Marthe, anders kon ik het park niet in.
Om 6:00 de volgende morgen ging de wekker en om 7:00 gingen we met een kano de rivier op om dieper het National Park in te komen. Doodstil voeren we over de rivier. Door de mist heen zagen we de rivier en de oever, met af en toe een vogel of zelfs een krokodil op een paar meter afstand. Echt, je moet maar naar de foto's kijken, het was zo indrukwekkend!
Na ongeveer een uur stapten we uit de kano en begonnen we aan de hike die de rest van de dag zou duren. Maar voordat we gingen lopen kregen we eerst een praatje van onze gids over wat we moesten doen als een dier ons aanviel. Dat was dus: wegrennen, volg de achterste gids en ren zo hard als je kan, de andere gids slaat het dier met een stok. Hij vertelde ook nog dat hij vorig jaar was aangevallen door een beer dus dat het zeker wel eens voorkomt. Een fijne gedachte om de hike mee te beginnen dus!
Het eerste uur liepen we een beetje zigzaggend door de jungle, maar naast wat vogels hebben we niet veel dieren gezien. Daarna begonnen we over een pad te lopen. En ja hoor, al na een kwartier zagen we een beer! Hij liep op ongeveer honderd meter afstand over het pad en verdween daarna in de bosjes. Wij moesten die richting in dus moesten we langs de bosjes waar de beer in was verdwenen. Dat was wel een beetje spannend, want wat nou als hij eruit kwam en ons aanviel? Hij was pas een paar minuten daarvoor de bosjes ingegaan en deze beer stond erom bekend agressief te zijn. En als hij aanvalt, wat doe je dan? Je hebt geen bescherming want je loopt in een natuurpark waar wilde dieren gewoon los lopen en ze dus op elk moment kunnen verschijnen en je aan kunnen vallen.
Onze gids wisten er wel raad mee: ze gooiden stenen in de bosjes om te checken of de beer er nog was. Echt heel handig! Gelukkig was de beer al weg, anders was hij denk ik niet blij geweest. We vervolgden onze weg over het pad en hielden pauze bij een wachttoren. Hier was de dag daarvoor een tijger gespot, op maar een paar meter afstand. Onze gidsen hoopten hem weer te zien, maar helaas. Na nog wat lopen over het pad doken we bosjes in om te kijken of we daarachter, in de graslanden, wat zagen. En ja hoor! Na een in een boom geklommen te zijn zagen we een moeder neushoorn en haar baby. Na hun bewonderd te hebben liepen we verder, naar de volgende wachttoren 5 kilometer verderop om lunchpauze te hebben. Onderweg daarnaartoe hebben we vogels, apen en herten gezien, en zelfs pootafdrukken van een tijger maar helaas geen tijger. Op een gegeven moment zagen we een soort lijn op de grond. Onze gids legde ons uit dat dat een python spoor was, waarschijnlijk een exemplaar van 5-6 meter. Hij dacht dat de python nog niet zo ver weg was dus begon hij met een stok in de bosjes te prikken in de hoop dat hij eruit kwam. Dat hoefde van mij niet zo eigenlijk en gelukkig kwam hij ook niet uit de bosjes. Vervolgens hadden we lunchpauze en daarna gingen we weer verder. Na de lunch hebben we hele verse tijgerafdrukken gezien, maar alweer, geen tijger. Wel weer neushoorns, en nu echt van heel dichtbij!
Rond 17:00 waren we dan weer terug bij het beginpunt, en we waren helemaal op. De rest van de dag hebben we niks gedaan, want we moesten de volgende dag wèèr 6:00 op om de bus te pakken naar huis.
Na de helse busreis heen hadden we wel zin in de bus. We wisten dat we nu wel zitplekken zouden hebben, dus we dachten dat het wel een prima reisje zou worden. Verkeerd gedacht! Het was enorm druk op de weg door de verkiezingen dus deden we er in totaal niet 8 maar 12 uur over. De laatste 3 uur stonden we af en toe zelfs een halfuur stil, met de motor uit omdat er helemaal geen beweging in zat. Om 19:00 waren we eindelijk thuis. De rest van mijn tijd in the Green House heb ik weer met de hondjes gewerkt in het KAT-centre. Morgen, vrijdag, ga ik naar Thamel, de toeristenwijk. Daar ga ik in een hotel verblijven met een paar meisjes voor mijn laatste dagen en nog even genieten van Nepal. En dan maandag vliegen, zie jullie allemaal snel weer!
Liefs Nicky