Jaaaa, ik heb het gehaald: Annapurna Basecamp! 6 dagen klimmen, maar het is gelukt. Het was afzien, maar het was het meer dan waard! Prachtige natuur, lekker veel buiten zijn en na het wandelen gezellig in de 'woonkamer' van de lodges chillen met andere trekkers en gidsen. We vertrokken op zondag 5 november uit Kathmandu met de bus naar Pokhara. Pokhara is de stad waaruit de meeste trekkingen beginnen, het ligt namelijk vlakbij het Annapurna gebied waar de meeste trekkingen in Nepal plaatsvinden. Het gebied is enorm groot, 7629 km2 groot. Dat is even groot als Noord-Brabant en Zuid-Holland samen! Naast Annapurna Basecamp Trekking heb je ook bijvoorbeeld Annapurna Circuit Trekking, die duurt ongeveer 25-30 dagen en Poon Hill, de populairste trekking in het gebied die maar 5 dagen duurt. De route die wij namen naar Basecamp ging ook langs Poon Hill.

Na de busrit van 9 uur naar Pokhara kwamen we aan op het busstation. Daar stonden we even een beetje verdwaasd te kijken want we zouden opgehaald worden door de gids, maar er was niemand. Totdat er opeens iemand achter ons stond: 'hi, are you from Green Lion?' Ja hoor, dat was onze gids! Een man met lang zwart haar tot over zijn schouders, een klein baardje en een sportieve lichaamsbouw. Hij gaf ons zijn naam maar die verstonden we niet dus we zijn pas na 5 dagen erachter gekomen hoe hij heette (oeps). De gids liet ons het hotel zien en ging met ons mee naar een van de vele trekkerswinkels want we hadden nog wat spullen nodig. We huurden een slaapzak, handschoenen en een wandelstok en kochten een wandelbroek (zo'n mooi afritsexemplaar). Toen snel eten en inpakken, want we hadden veel te veel ingepakt. Ongeveer de helft van wat ik mee had genomen moest ik achterlaten want anders moest ik met 10 kilo op mijn rug rondlopen. Veel mensen maken gebruik van porters, dat zijn mensen die je rugzak dragen. Meestal is er 1 porter per 2 personen dus hij draagt 2 rugzakken. The Green Lion, de organisatie waar ik mee reis, vindt dit echter onmenselijk dus moesten we zelf onze tassen dragen. Ik had liever niet zelf mijn tas gedragen want hij was wel een zware last maar als ik de porters zag begreep ik The Green Lion wel. De porters dragen de tassen met een band rond hun hoofd en lopen helemaal met kromme rug de berg op. Als je ziet hoe veel sommige mensen meenemen krijg je echt medelijden met ze!

Na het inpakken gingen we snel slapen, want de volgende dag vertrokken we!

Dag 1: Pokhara-Nayapul-Ulleri (820-1070-2010 meter)

De eerste dag was verreweg een van de zwaarste dagen. We vertrokken om 8:00 met de taxi uit Pokhara naar Nayapul. De rit was typisch Nepalees, veel hobbels en gevaarlijk inhalen maar we hebben het overleefd. Om 9:20 kwamen we aan in Nayapul vanwaar we begonnen met lopen. Dat begon vrij makkelijk, ook al was het wel heel warm. We liepen over een weg die af en toe omhoog ging en dan weer omlaag. Na wat trappen hadden we lunch. De gids kondigde al aan dat we na de lunch de beruchte trappen zouden beklimmen van 3500 treden. Zoals hierboven beschreven zouden we een kilometer stijgen dus het moesten wel hele lange en steile trappen zijn. En ja hoor, de eerste stappen van de lunch waren de trap op en dat ging de rest van de middag zo door. 1,5 uur klimmen maar het voelde echt als een eeuwigheid. Ik had me totaal niet voorbereid op dat het zo zwaar zou worden dus ik was nogal geschokt. Anouk, mijn reisgenootje, had een betere conditie dan ik dus die speerde doodleuk achter de gids de trap op. Ik had er nogal veel moeite mee dus ik bleef ver achter. Wat het nog zwaarder maakte was dat er maar geen einde aan kwam. Er was geen plat stukje, geen afdaling, en het ging maar door. Ik dacht er op een gegeven moment aan om gewoon om te keren, want hoe ging ik dit 10 dagen volhouden? Gelukkig heb ik doorgezet en kwamen we na een lange klim aan in de lodge. Die was best wel prima, we hadden een kamer voor onszelf, een eigen badkamer, een warme douche en zelfs uitzicht op de bergen!

Een beetje depressief, want ik dacht er serieus aan om op te geven, maar ook gelukkig dat we dag 1 hadden gehad hebben we op de kamer gechilld en in de gemeenschappelijke kamer gekaart. In elke lodge is er een soort 'woonkamer' waar alle trekkers ontspannen en ontbijten/avondeten. De gidsen en porters hangen hier ook vaak rond en kaarten soms ook wat of kletsen met elkaar.

Dag 2: Ulleri-Ghorepani (2010-2750 meter)

De tweede dag was, godzijdank, een korte dag. Om 8:45 vertrokken we uit de lodge. De gids had gezegd dat we nog maar 25 minuten de trap op hoefden te klimmen maar dat was eerder een uur. Gelukkig ging het makkelijker dan de dag ervoor doordat de trappen vlakker waren en we vers enthousiasme hadden op deze nieuwe dag. We liepen door een supermooi rododendron bos met rivieren en enorme bomen, supergaaf. Op dit stuk van de route was het wel erg druk omdat we vlakbij Poon Hill waren. Het laatste stuk was weer even doorbijten want we moesten weer een hele lange en steile trap op en de gids en Anouk gingen er weer vandoor. Gelukkig, ook nu had ik het gehaald, en om 12:00 stapten we de lodge al binnen. Een kort dagje dus! De hele middag konden we uitrusten voor de volgende dag, want dat zou vroeg opstaan worden voor Poon Hill.

Dag 3: Ghorepani - Poon Hill en Ghorepani - Chuile (2750-3200 meter en 2750-2100 meter)

Dag 3 begon al vroeg. Om 4:30 ging de wekker om naar de zonsopgang op Poon Hill te kijken. Poon Hill is een uitzicht punt waarop je een panoramisch uitzicht hebt over de bergen, super gaaf dus!

Het was een hele koude nacht geweest want we sliepen op 2750 meter hoogte en de kamers zijn nauwelijks geïsoleerd, maar gelukkig hadden we een dikke deken en warme thermokleding aan dus hebben we in die korte nacht wel lekker kunnen slapen. Gewapend met koplamp en handschoenen klommen we de lange trap op naar Poon Hill, die ongeveer een uur klimmen is. Al gauw merkten we dat we niet de enige waren: we liepen in een lange stroom van mensen naar boven. Dat komt denk ik doordat Poon Hill heel populair is en omdat we in het hoogseizoen (oktober-november) aan het trekken waren. Na een uur kwamen we aan op Poon Hill, nog helemaal in het donker. Daar konden we pas echt goed zien hoe druk het was: overal waren mensen! De gids schatte het aantal mensen op 250 en ik denk dat dat wel ongeveer klopt. Gelukkig konden we desondanks alle mensen wel van de zonsopgang genieten en wat was die mooi! Eerst verkleurde de lucht in alle kleuren van de regenboog, totdat de zon net over de bergen kwam en langzaam alles verlichtte. We hebben genoten van het uitzicht en zo veel mogelijk foto's gemaakt, ook al ging dat moeilijk want onze telefoons vielen door de kou telkens uit.

Daarna weer naar het hotel voor het ontbijt en toen begon de dag pas. Vandaag zouden we weer vooral gaan afdalen dus daar keek ik wel naar uit want ik was wel even klaar met het klimmen. Het eerste uur van de dag was helaas wel nog even een trap beklimmen maar daarna was het alleen maar afdalen. We daalden helemaal af naar tussen de bergen, en liepen tussen de rotsen langs een rivier verder. Bij de lunch kwamen we grappig genoeg een groep Koreanen tegen met wie we al twee nachten in dezelfde hotels sliepen. Superaardige mensen, maar wel een beetje apart. Ze zaten zelfs bij de lunch zelf meegebrachte noedels te eten!

Na de lunch (superlekkere macaroni, echt geen rijst voor mij) verraste de gids ons met nog een trap. Dat was wel even schrikken maar in mijn eigen tempo en met super veel pauzes ging het wel. En toen weer afdalen! We hebben in totaal die dag wel 7 uur gelopen. Toen we eenmaal in het hotel waren en niet meer hoefden te lopen merkte ik pas hoe zwaar afdalen eigenlijk is. Klimmen is heel inspannend in de zin dat je er moe van wordt en gaat hijgen, maar afdalen is echt superzwaar voor je spieren. Spierpijn dus! Gelukkig konden we weer relaxen in de lodge. De gids leerde ons een kaartspelletje, 'shithead', waar we een paar potjes van hebben gespeeld. En hele lekkere pizza gegeten! Ook in deze lodge kwamen we de Koreanen weer tegen. Zij hadden dus hun hele keuken blijkbaar meegenomen, wat een bak eten kwam er uit die tassen! Noedels, koekjes, snickers, blikken fruit, frisdrank... Arme porters die dat moeten dragen!

Dag 4: Chuile - Sinuwa (2100-2300 meter)

Dag 4, de donderdag, was een prima dag. Het enige zware was de spierpijn, ik heb nog nooit zulke verkrampte benen gehad! Maar ja, we konden niet veel anders dan lopen dus zijn we met een paracetamolletje gewoon op weg gegaan. We vertrokken om 8:30 en begonnen met een afdaling naar het dal. De Koreanen, die een halfuur eerder waren vertrokken, haalden we na 15 minuten al in, zo snel waren we! Na de afdaling moesten we weer klimmen tot we bij onze lunchplek waren. Na de lunch weer afdalen en weer klimmen. We zijn die dag een berg overgegaan dus vandaar het klimmen en dalen. Gelukkig, voor we het wisten waren we er al! Deze lodge was echt onze favoriet. Supergezellige woonkamer met hele leuke bediening en een fantastisch uitzicht over de vallei. Toen we aankwamen hebben we eerst even lekker op het terras gezeten en genoten van het uitzicht en het zonnetje. Daarna een warme douche, maar helaas kwamen we er pas achteraf achter dat het vanaf deze hoogte niet meer gratis was en we moesten lappen. Ook geen wifi meer dus, balen! Gelukkig zaten we weer gezellig met de Koreanen en konden we kaarten. Helaas was de pizza daar niet te vreten dus hebben we de rest van de trek uit angst geen pizza meer besteld.

Dag 5: Sinuwa - Deurali (2300-3230 meter)

Dag 5 was, na maandag, zeker de zwaarste dag van de hele trek. We moesten bijna een kilometer stijgen dus het was bijna alleen maar klimmen! Het begon met een trap, en toen nog een, en nog een... langzaam veranderde het landschap van jungle naar bos, en van bos naar mos en rotsen. Dat was wel heel gaaf om te zien. Maar ook nu dacht ik: waarom doe ik dit? De trappen leken eindeloos. Telkens als ik dacht het einde te zien kwam er weer een sneaky bochtje met daarachter nog een enorme trap. Wat het niet makkelijker maakte was dat het pad steeds onherbergzamer werd. De trappen waren niet echt trappen: het waren gewoon rotsen die plat waren neergelegd, maar soms moest je dus je voet 2 centimeter optillen en soms 40. In Himalaya, een plaatsje halverwege, hadden we lunch. Hier kwamen we een Nederlands meisje tegen met hoogteziekte dat een dag langer daar moest blijven in de hoop dat ze beter werd. Zo sneu! Gelukkig hadden wij nog geen last van de hoogte en na de lunch gingen we dus gewoon weer door. En ja hoor, dat was weer lekker klimmen! Nog steeds door het bos, dus wel heel mooi. Op de achtergrond hoorden we de river Modi stromen want die liep in het dal onder ons. Toen we het bos uitkwamen konden we hem zien. Wat een enorme, ruige rivier is dat! We moesten een paar gammele, zelf gemaakte bruggetjes over over stroompjes die naar de rivier leidden dus daar was ik wel even zenuwachtig over. Als je in die rivier viel, dan was het denk ik wel gedaan met je. Maar goed, de gids wandelde gewoon doodleuk door dus veel tijd om daarover na te denken hadden we niet! Na nog wat klimmen bereikten we de lodge in Deurali. Volgens de borden onderweg was het 2 uur klimmen maar we deden er maar 1 uur en een kwartier over, supersnel dus! In de lodge aangekomen begonnen we wel echt te merken dat het allemaal wat primitiever werd. We deelden de kamer met 2 andere vrouwen en de wc was niet meer een westerse maar gewoon een gat in de grond. Het uitzicht maakte gelukkig veel goed. We zaten echt superhoog nu en werden omringd door enorme bergtoppen, met eromheen heel mysterieus de wolken en overal kleine watervallen. In de verte konden we Annapurna en Macchapucchre al zien, zo gaaf!

Dag 6: Deurali - Annapurna Basecamp (3230-4130 meter)

D-day! Al om 7:45 vertrokken we van Deurali, want we wilden op tijd op Basecamp zijn. We zaten super hoog al, dus het uitzicht was adembenemend. De rivier stroomde woest beneden in het dal en dat, samen met wat gekreun en gesteun van andere trekkers, was eigenlijk het enige geluid dat we hoorden. Na ongeveer 2 uur klimmen kwamen we bij Machhapuchhre Basecamp aan, op ongeveer 3700 meter hoogte. Machhpuchhre, ook wel Fishtail genoemd omdat de bovenkant op een vis lijkt. Fishtail is 6993 meter hoog, dus ook wel hoog maar niet zo hoog als de meeste bergen in Annapurna. Gek genoeg is van Fishtail nog nooit de top bereikt. Dat komt doordat de top supersteil is, zelfs sneeuw blijft er niet liggen dus het is pure rots. Er zijn wel mensen die geprobeerd hebben hem te beklimmen maar die zijn helaas allemaal overleden.

Na Machhapuchhre Basecamp klommen we verder naar Annapurna Basecamp. In het begin ging het nog wel prima, maar na een tijdje begonnen we echt de effecten van de hoogte te merken. Het laatste stuk was helemaal niet steil of moeilijk, maar toch liepen we superlangzaam. We waren snel buiten adem en onze benen waren heel zwaar. Over dat platte stuk hebben we meer dan een uur gedaan terwijl het helemaal niet een lang stuk was. Ik was helemaal uitgeput en voelde me niet helemaal lekker toen we eindelijk het bord zagen: Annapurna Basecamp! Dat was echt een geweldig moment. Al het zwoegen was toch ergens goed voor geweest. Heel erg konden we er helaas niet van genieten want we waren helemaal op. Dus na een groot bord rijst zijn we eerst even gaan slapen. Pas na het dutje beseften we het ons echt: we hebben het gehaald! Helaas konden we het niet echt vieren, want vanwege de hoogte was al het eten en dronken heel duur. Het moet namelijk helemaal omhoog worden gedragen door mensen zelf met manden, en dat kost veel geld. Een warme douche zat er helaas ook niet in, want er was geen gas daar. Er stond wel een warme emmer water op de menukaart, maar die hebben we toch maar even overgeslagen. ;)

De rest van de middag hebben we maar een beetje gekaart en gechilld. Telefoons konden we niet echt gebruiken, want wifi en opladen kostten geld. Dus toen maar andere dingen verzinnen! De woonkamer zat gelukkig helemaal vol dus dat was heel gezellig en warm. Dat laatste was helemaal fijn, want het koelde 's nachts af tot tussen de -5 en -10. Erg koud dus!

Helaas was het in de slaapkamer niet zo warm. De muren hielden alweer geen kou buiten en het was dus in de slaapkamer ook onder het vriespunt. Tot overmaat van ramp waren de dekens op door de grote hoeveelheid gidsen en porters (die hebben geen slaapzakken mee) dus hadden we alleen ons dunne zomerslaapzakje om in te slapen. Dat werd dus laagjes aan: hemd, t-shirt, thermoshirt, trui, jas en muts. Helaas had ik het nog steeds koud!

En, alsof we het niet al zwaar genoeg hadden, sliepen we met 3 snurkende Indiërs in de kamer. Dat klinkt niet zo erg maar ze snurkten zo ontzettend hard! Echt net alsof een vliegtuig naast je opsteeg. Dus jammer genoeg heb ik die nacht niet geslapen.

Dag 7: Annapurna Basecamp - Sinuwa (4130-2100 meter)

Na een hele nacht van niet slapen was ik dolblij dat om 5:45 de wekker ging om naar de zonsopgang op de bergen te kijken. En die was prachtig! Vanaf Basecamp kijk je recht op Annapurna. Annapurna is niet 1 berg, maar een rotsmassief van maar liefst 55 km lang. Op Annapurna liggen een heleboel hoge bergen, waaronder Annapurna I (8091 meter), Annapurna II (7937 meter) en Himchuli (6441 meter). Annapurna I is de 10e hoogste berg van de wereld. Supergaaf om die van zo dichtbij te zien dus! Ook heel raar om je voor te stellen dat de meeste bijna 2 keer zo hoog zijn als Basecamp, terwijl ze echt niet zo veel hoger lijken. Maar dat komt doordat ze eigenlijk veel verder weg zijn dan je denkt. Terwijl we aan het kijken waren hadden we zelfs het voorrecht om een lawine op Annapurna I te zien, super indrukwekkend maar ook wel weer een herinnering aan hoe onvoorspelbaar en gevaarlijk de bergen kunnen zijn. Op Basecamp was ook een monument van mensen die waren omgekomen tijdens het beklimmen van Annapurna, en dat waren er ook wel een paar. Een van hen een Franse jongen van 26, heel heftig om te zien. Toen was ik blij dat we gewoon een veilig pad hadden met een goede gids en dat we in november gingen en niet later, want dan loop je in de sneeuw (dus met kans op lawines).

Na het genieten van het uitzicht gingen we ontbijten en alweer inpakken. In de slaapkamer lagen de Indiërs nog doodleuk te slapen. Erg apart, want zij waren dus met de helicopter de vorige dag naar Basecamp gevlogen en zouden die ochtend alweer terugvliegen naar Pokhara. Dus waren zij veel korter dan de meesten in de bergen. Maar nee hoor, dat was voor hun geen reden om extra van hun tijd daar te genieten! Erg aparte mensen.

Na het inpakken begonnen we al met afdalen. Dan zie je pas goed hoeveel je eigenlijk hebt geklommen. Ik vroeg me telkens af, hoe heb ik dit ooit gedaan? Het is zo steil en lang! Gelukkig nu niet klimmen maar afdalen, dat is minder vermoeiend en gaat veel sneller. Op de terugweg kwamen we weer langs de enge bruggetjes en langs het stukje waar letterlijk 1 steen je langs een afgrond leidt. Ik was al een keer uitgegleden en ik was supermoe dus ik dacht: ik ga sowieso in die rivier flikkeren. Maar gelukkig, alles is goed gekomen! Helemaal heel kwamen we aan bij lunch waar we even op konden laden in het zonnetje en na konden genieten van onze prestatie.

Ik dacht (alweer) dat afdalen echt alleen maar afdalen was, maar we moesten weer een berg over dus zat er na de lunch nog even een leuke trap in van een uur. Top! Daarna nog meer afdalen. In totaal hebben we die dag gewoon 7 uur gelopen met enorm slaaptekort, ik heb geen idee hoe we dat hebben gedaan. In Sinuwa zaten we weer in het zelfde hotel als op de heenweg dus dat was heel gezellig. Eindelijk weer een warme douche en privékamer!

'S avonds kwam er een groepje Nepalese studenten met ons kaarten. Dat was wel gezellig, totdat ze ons opeens hun girlfriends gingen noemen en een beetje raar gingen doen. Dus toen zijn we maar snel naar bed gegaan!

Dag 8: Sinuwa - Jhinu (2100-1760 meter)

Vandaag was weer lekker afwisselend, want we moesten een berg over. Dat was dus eerst afdalen, toen klimmen, toen afdalen. Maar goed, we hadden Basecamp al gehaald dus haast hadden we niet. De route was weer wat drukker dus we kwamen veel andere trekkers tegen. Dat betekent dat we ook veel gidsen tegen kwamen dus onze gids was helemaal in zijn element. We zijn gezellig met zijn tweeën naar boven geklommen zodat hij even wat bij kon kletsen. We kwamen weer wat in de bewoonde wereld dus liepen we nu langs allemaal dorpjes. Deze dag, maandag, was een korte dag dus om 11:30 waren we al in het hotel. Echt een supermooie plek, net uit een sprookje! Daar hebben we lekker geluncht (het eten wordt steeds lekkerder en het aanbod steeds groter als je naar beneden gaat) en na de lunch zijn we naar de bekende hot springs gegaan. Helaas hadden we geen bikini bij ons dus konden we alleen pootjebaden. Maar het was wel super warm en heel mooi, vlak naast de rivier midden in de jungle. Na de hot springs was het weer relaxtijd.

Dag 10: Jhinu - Pothana (1760-2006 meter)

Onverwacht, maar ik vond dit een van de zwaarste dagen. Je zou verwachten dat, omdat het de afdaling is, we zouden dalen, maar helaas niet zoals je hierboven ziet. De ochtend begon wel met een afdaling naar de Modi rivier waar we weer met een fantastisch bruggetje over mochten steken. Daarna was het klimmen, klimmen, klimmen. Na een paar uur kreeg ik ontzettend last van mijn schouders. Bleken de bandjes van mijn rugzak scheef en afgezakt te zijn, erg handig! Gelukkig hoefden we daarna nog maar kort naar de lunch. Na de lunch konden we kiezen: de weg volgen, wat een halfuur langer duurde, maar die wel redelijk vlak was, of een steile trap op die ongeveer een uur duurt maar dus wel sneller is. We kozen uiteindelijk voor de trap om eerder in de lodge te zijn. Jammer genoeg had de gids ons tempo op de trap een beetje overschat en deden we er 1,5 uur over. Eindelijk, toen we de top bereikt hadden, konden we chill gaan afdalen tot we in de lodge waren. Daar was het weer heel gezellig met een leuke woonkamer met kachel en buiten een veld vol konijntjes, zo schattig! We zaten met een grote groep Duitsers die een feestje bouwden omdat ze hun trek hadden afgerond, dat was ook leuk om te zien. Superlief was dat ze ook hun gidsen en porters op drank trakteerden want die horen er natuurlijk ook bij. Wij besloten het feest vieren nog even tot Pokhara te bewaren en gingen weer vroeg naar bed, nog steeds op van Basecamp.

Dag 10: Pothana - Pokhara (2006-820 meter)

De laatste dag! Ik vond het superjammer dat het voorbij was want ik vond het heel gaaf maar ik merkte ook wel dat ik blij was dat het de laatste dag was. Ik had wel weer zin om even uit te rusten en gewoon contact te hebben met de buitenwereld, dat soort dingen. Bovendien was het afdalen best wel saai, we liepen over een weg en het uitzicht was niet heel indrukwekkend meer. Na 3 uur lopen waren we gelukkig al beneden en daar stond de taxi klaar. Yes, eindelijk niet lopen! Eenmaal in de taxi zagen we de bergen voorbijglijden, dat was wel heel raar om te zien. Zeker als we ons voorstelden dat we daar gewoon hadden gelopen.

De taxi bracht ons naar het hotel in Pokhara, waar de gids ons trakteerde op een superlekkere lunch en een Lassi (een milkshake maar dan met yoghurt). Toen beseften we ons echt: het is nu voorbij. En nu genieten!

De dagen daarna heb ik met Anouk gechilld in Pokhara en toerist gespeeld. Op zaterdag nam ik de bus terug naar Kathmandu (Anouk blijft in Pokhara om daar wat rond te reizen en zo) waar ik maandag aan het constructieproject begon. Daarover later meer!

Liefs Nicky